Moed is angst plus actie zei een coach ooit tegen me. Ik ben graag moedig, maar bang liever niet. Lang dacht ik dat ik nooit bang was. En toch... ergens in mij zit nog steeds een klein bang jongetje. Dat ik vaak liever geen blik waardig keur.
Ik ben er beter in geworden te herkennen wanneer ik bang ben. Gelukkig, want onbewust bang leidt tot onbewuste acties die vaak niet écht dienend zijn. Bijvoorbeeld als ik een team begeleid en niet wil dat iemand teleurgesteld zou kunnen zijn in mijn kunnen. Als het tijdens een sessie om wat voor reden dan ook stroef liep, besloot ik vroeger: 𝘴𝘩𝘪𝘵, 𝘪𝘬 𝘨𝘰𝘰𝘪 𝘢𝘭𝘭𝘦𝘴 𝘪𝘯 𝘥𝘦 𝘴𝘵𝘳𝘪𝘫𝘥 𝘰𝘮 𝘩𝘦𝘵 𝘸𝘦𝘦𝘳 𝘴𝘰𝘦𝘱𝘦𝘭 𝘵𝘦 𝘭𝘢𝘵𝘦𝘯 𝘭𝘰𝘱𝘦𝘯. 𝘈𝘯𝘥𝘦𝘳𝘴 𝘥𝘦𝘯𝘬𝘦𝘯 𝘻𝘦 𝘥𝘢𝘵 𝘪𝘬 𝘩𝘦𝘵 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘬𝘢𝘯, 𝘥𝘢𝘵 𝘻𝘦 𝘯𝘪𝘦𝘵𝘴 𝘢𝘢𝘯 𝘮𝘦 𝘩𝘦𝘣𝘣𝘦𝘯. 𝘉𝘢𝘯𝘨.
Ik ging heel hard aan het werk, smeet met mijn energie en verdomd, ik flikte het meestal nog ook: met mijn kunst en vliegwerk kwamen we ergens op uit. Dan was het toch gelukt,... 𝘵𝘰𝘤𝘩? De spanning was afgeleid, kwijt gemaakt. Ik had mezelf als smeerolie ingezet en een resultaat bereikt. Maar ten koste van wat?
Nu kan ik zien hoe ik uit angst voor afwijzing over mijn eigen grenzen ging. Hoe ik taken van teamleden overnam, de oorzaak van stroefheid in het team weg faciliteerde (wellicht zelfs voedde) en iets neerzette dat niet structureel stand zou houden. En het team? Die waren vaak heel blij met mijn werk. Misschien omdat ze stiekem net zo bang waren als ik en ik ze netjes langs de weerstand, de pijn, angst of onmacht naar een resultaat had geloodst.
Nu vind ik vaker de moed om bang te zijn. Om te voelen dat ik het ben. Om met het team onder ogen te komen dat het stroef loopt als het dat doet. 𝘖𝘮 𝘴𝘵𝘪𝘭 𝘪𝘯 𝘨𝘦𝘥𝘢𝘤𝘩𝘵𝘦𝘯 𝘵𝘦𝘨𝘦𝘯 𝘩𝘦𝘵 𝘣𝘢𝘯𝘨𝘦 𝘫𝘰𝘯𝘨𝘦𝘵𝘫𝘦 𝘪𝘯 𝘮𝘪𝘫 𝘵𝘦 𝘻𝘦𝘨𝘨𝘦𝘯: “𝘬𝘰𝘮 𝘮𝘢𝘢𝘳 𝘩𝘪𝘦𝘳, 𝘫𝘦 𝘮𝘢𝘨 𝘣𝘪𝘫 𝘮𝘪𝘫”... 𝘻𝘰𝘥𝘢𝘵 𝘪𝘬 𝘥𝘦 𝘴𝘱𝘢𝘯𝘯𝘪𝘯𝘨 𝘷𝘦𝘳𝘥𝘶𝘶𝘳 𝘦𝘯 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘪𝘯 𝘩𝘦𝘵 𝘩𝘢𝘳𝘥𝘦 𝘸𝘦𝘳𝘬𝘦𝘯 𝘴𝘤𝘩𝘪𝘦𝘵. De moed om dan het team te vragen of ze herkennen dat het spannend is wanneer het niet soepel loopt. 𝘌𝘯 𝘣𝘪𝘫 𝘮𝘪𝘫 𝘷𝘢𝘯 𝘣𝘪𝘯𝘯𝘦𝘯 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘮𝘦𝘻𝘦𝘭𝘧 𝘵𝘦 𝘷𝘰𝘦𝘭𝘦𝘯: “𝘬𝘰𝘮 𝘮𝘢𝘢𝘳 𝘦𝘷𝘦𝘯 𝘰𝘱 𝘢𝘥𝘦𝘮, 𝘮𝘪𝘫𝘯 𝘢𝘳𝘮 𝘰𝘮 𝘫𝘦 𝘩𝘦𝘦𝘯 𝘦𝘯 𝘴𝘢𝘮𝘦𝘯 𝘩𝘪𝘦𝘳 𝘻𝘪𝘵𝘵𝘦𝘯, 𝘬𝘪𝘫𝘬𝘦𝘯 𝘦𝘯 𝘷𝘰𝘦𝘭𝘦𝘯”. Tot ik terug weet te geven dat ik geraakt ben door hoe hard iedereen zijn best doet om het goed te doen. En samen te onderzoeken wat ze zo verlangen - en vermijden.
Moedig zijn betekent ook ‘je bang zijn’ op een volwassen manier onder ogen te komen, toe te laten en daarmee ook beheersbaar te maken. Zo ontstaat ruimte voor structurele groei van mij en de mensen die we begeleiden.
En worden we, met een beetje oefening, iets minder bang om moedig te zijn.