De afdeling die zich door de directie keer op keer niet serieus genomen voelt, klanten of collega’s die nooit bellen voor de waarde die jij wil toevoegen, of relaties waar na verloop van tijd de spark verdwijnt. Het zijn drie voorbeelden die ik uit eigen ervaring ken en waarvan ik zielsgraag wilde dat ze niet ‘waar’ zouden zijn. Helaas, verandering begint bij aankijken hoe het nu echt is.
Dat het toch ‘waar’ was, wilde ik nooit erkennen omdat ik er boos, verdrietig en bang van werd. Ik zou bewijzen dat het anders kon. En dus gooide ik alles in de strijd om het anders te laten zijn - langer en met meer energie dan goed voor me was.
Daarmee hield ik mezelf onbewust gevangen in de situatie waar ik uit wilde - ik bleef met man en macht tegen dovemansoren spreken, de realiteit miskennen en met een bord voor mijn kop naar de ander wijzen. Ik bleef doen wat ik deed, en zo kreeg ik wat ik altijd kreeg. Alle energie die ik erin stopte, miste doel en ik liep er helemaal op leeg.
In alle gevallen kwam de verandering pas toen ik de werkelijkheid van die specifieke context onder ogen kwam:
dat de afdeling nooit het idee zou hebben dat hun belang voorop zou worden gezet;
dat die klant of collega nooit precies zou vragen om de propositie die ik wilde aanbieden; en
dat ik met mijn oude gedrag altijd het sprankelende uit relaties zou laten weglekken.
De realiteit onder ogen komen? Tegen al mijn weerstand in heb ik ervaren hoe de werkelijkheid aankijken in plaats van ervan te vluchten, enorm helend is. Met het omarmen van wat is, ontstaat een nieuwe werkelijkheid en daarmee een nieuwe beweging. Vaak met enorme opluchting en nieuwe energie tot gevolg.
Dat een afdeling zich niet werkelijk gezien voelt, betekent ook een enorme bewegingsruimte en uitnodiging tot het heel anders te gaan doen. Dat een klant of collega nooit proactief vraagt wat je te bieden hebt, is een uitnodiging ze op te halen waar ze wel zijn (en ze wellicht later meenemen). En de wetenschap dat bepaald gedrag van mij altijd een bepaalde uitkomst veroorzaakt, betekent ook dat ik iets anders kan doen en dan waarschijnlijk ook ergens anders uitkom.
De realiteit onder ogen komen vraagt moed. Welke waarheid wil je niet zien? Het betekent loslaten van je ‘favoriete’ (want bekende) klotegevoel en toelaten van het onbekende. Best eng, maar wel de toegang tot verandering en groei.