Want je mond houden uit angst de ander te kwetsen, schaadt de relatie meer dan je eerlijk uitspreken. Hoe moeilijk het is om eerlijk uit te delen, zien we goed tijdens de boksworkshop waar we het leiderschapsteam van een grote publieke instelling toe hebben uitgedaagd.
𝗜𝗻 𝗱𝗲 𝗳𝘆𝘀𝗶𝗲𝗸𝗲 𝘄𝗮𝗿𝗺𝗶𝗻𝗴-𝘂𝗽 𝗯𝗲𝗴𝗶𝗻𝗻𝗲𝗻 𝗱𝗲 𝗼𝗴𝗲𝗻 𝘃𝗮𝗻 𝘃𝗲𝗲𝗹 𝗺𝗲𝗻𝘀𝗲𝗻 𝗶𝗻 𝗵𝗲𝘁 𝘁𝗲𝗮𝗺 𝗼𝗽𝗲𝗲𝗻𝘀 𝘁𝗲 𝗳𝗼𝗻𝗸𝗲𝗹𝗲𝗻. Dan krijgen ze in tweetallen de volgende opdracht:
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗰𝗼𝗻𝘁𝗮𝗰𝘁 𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗲𝗹 𝘄𝗲𝗹𝗸𝗲 𝘄𝗲𝘇𝗲𝗻𝗹𝗶𝗷𝗸𝗲 𝗯𝗼𝗼𝗱𝘀𝗰𝗵𝗮𝗽 𝗷𝗲 𝗱𝗲 𝗮𝗻𝗱𝗲𝗿 𝘄𝗶𝗹 𝗴𝗲𝘃𝗲𝗻 𝗼𝘃𝗲𝗿 𝗱𝗲 𝘀𝗮𝗺𝗲𝗻𝘄𝗲𝗿𝗸𝗶𝗻𝗴. Heb je de boodschap in gedachten, haal dan in slow motion uit. Het gaat niet om de fysieke klap: het is maar een lichte aanraking. Waar het om gaat, is de emotionele ‘klap’. Het is aan de ander of hij zich laat raken en zo de boodschap in ontvangst neemt, of duikt.
Niemand duikt. Blijkbaar is iedereen hier gewend aan incasseren. Ergens schrikken ze er niet meer van: de spieren spannen, klap opvangen en door. Daardoor komt de boodschap bij velen ook niet echt aan.
Zelf ken ik het dat ik van schrik mijn hart zo sluit dat de boodschap van de ander niet écht tot me doordringt. Veilig als dat mag klinken, niets is minder waar. Vaak raakt de ander gefrustreerd en gaat steeds harder uitdelen. Net zo lang tot hij of zij me wél raakt. En dan doet het echt pijn.
𝗔𝗹𝘀 𝗷𝗲 𝗷𝗲 𝗹𝗮𝗮𝘁 𝗿𝗮𝗸𝗲𝗻 𝗲𝗻 𝗱𝗮𝘁 𝗻𝗶𝗲𝘁 𝘃𝗲𝗿𝘀𝘁𝗼𝗽𝘁, 𝗵𝗼𝗲𝗳𝘁 𝗱𝗲 𝗮𝗻𝗱𝗲𝗿 𝗻𝗶𝗲𝘁 𝘂𝗶𝘁 𝘁𝗲 𝗯𝗹𝗶𝗷𝘃𝗲𝗻 𝗵𝗮𝗹𝗲𝗻: 𝗱𝗲 𝗮𝗻𝗱𝗲𝗿 𝘃𝗼𝗲𝗹𝘁 𝗱𝗮𝘁 𝗱𝗲 𝗯𝗼𝗼𝗱𝘀𝗰𝗵𝗮𝗽 𝗮𝗮𝗻𝗸𝗼𝗺𝘁.
Terug naar het uitdelen van ‘de klap’. Dat roept weerstand op bij het team. We horen geluiden als:
- “Ik weet niet of ik wel een wezenlijke boodschap heb voor de ander..”
- “Ik wil helemaal geen ‘klap’ uitdelen! Dit is echt geen fijne opdracht!”
- “Waarom is dit nodig?”
Een deel van de groep wijst de uitnodiging af om uit te delen. 𝗪𝗲𝘇𝗲𝗻𝗹𝗶𝗷𝗸𝗲 𝗳𝗲𝗲𝗱𝗯𝗮𝗰𝗸 𝘇𝗮𝗹 𝗱𝗲 𝗮𝗻𝗱𝗲𝗿 𝗿𝗮𝗸𝗲𝗻. 𝗗𝗮𝘁 𝗲𝗲𝗻 𝗮𝗻𝗱𝗲𝗿 𝗱𝗶𝘁 ‘𝗮𝗮𝗻𝗱𝗼𝗲𝗻’ 𝘄𝗲𝗲𝗿𝘀𝘁𝗮𝗻𝗱 𝗼𝗽𝗿𝗼𝗲𝗽𝘁, 𝗶𝘀 𝗻𝗶𝗲𝘁 𝗴𝗲𝗸. Toch schaad je de relatie meer als je je niet uitspreekt.
𝗦𝗽𝗿𝗲𝗲𝗸 𝗷𝗲 𝘂𝗶𝘁. 𝗗𝗮𝗮𝗿 𝘄𝗼𝗿𝗱 𝗷𝗲 𝗲𝗲𝗻 𝘀𝘁𝘂𝗸 𝗯𝗲𝘁𝗿𝗼𝘂𝘄𝗯𝗮𝗮𝗿𝗱𝗲𝗿 𝗲𝗻 𝘃𝗲𝗶𝗹𝗶𝗴𝗲𝗿 𝘃𝗮𝗻. 𝗕𝗼𝘃𝗲𝗻𝗱𝗶𝗲𝗻 𝘁𝗼𝗼𝗻 𝗷𝗲 𝗱𝗲 𝗮𝗻𝗱𝗲𝗿 𝗵𝗼𝗲 𝗯𝗲𝗹𝗮𝗻𝗴𝗿𝗶𝗷𝗸 𝗱𝗲 𝗿𝗲𝗹𝗮𝘁𝗶𝗲 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗷𝗲 𝗶𝘀.